We denken vaak dat Nederland migranten van na de Tweede Wereldoorlog – voornamelijk gastarbeiders en inwoners van de voormalig koloniën – in de kou heeft laten staan. Er is te weinig gedaan om deze nieuwkomers op te nemen in de Nederlandse samenleving. Het Nederlandse multiculturalisme van de jaren zeventig en tachtig zou in het teken hebben gestaan van cultuurrelativisme en onverschilligheid: wegkijken en nietsdoen, met als desastreus gevolg de achterstelling en isolatie van migrantengroepen. ‘Het multiculturele drama’, noemde Paul Scheffer het in 2000 treffend in zijn gelijknamige essay in NRC Handelsblad.
Dit soort aannames over ‘lege tolerantie’, cultuurrelativisme en onverschilligheid, verraden weinig kennis van het Nederlandse multiculturele verleden. Het tegendeel is eerder het geval: Nederland heeft zó ontzettend betrokken gereageerd op de komst van migranten, dat er uiteindelijk in de praktijk weinig terechtkwam van de plannen voor deze nieuwkomers.
EERST DE LONGREAD LEZEN? DEZE VIND JE HIER.
http://issuu.com/jongehistorici/docs/53_franka_schaap?e=3845706/34044833
